Do Japanese Know about Cooking?

Don’t you think that while it is normal for us to cook Indian, Thai, Chinese, French or Italian food at home, we, meaning the people somewhere in continental Europe, very rarely try to make Japanese food…? And if we do, it will most likely be some approximations of sushi or miso? Even when we eat Japanese food in restaurants in Europe, it will most probably be nigiri and maki with the repeated toppings, or perhaps tempura. Who, among you, cook Japanese food at home?

Well, that’s the opinion of Michael Booth. I believe that guy is quite all right. If the name of this food writer does not ring a bell, I remind you that I introduced his previous book on my blog - the one about French cooking. Already a few months ago I found out that in 2009 he had published another book about Japanese cooking. I did not have, however, the occasion to buy this book titled “Sushi and Beyond – what the Japanese Know about Cooking” and to go through it. According to the Guardian’s review, “worried about his own expanding Western waistline, Booth decided to travel across Japan, discovering methodically, greedily the secrets of its national cuisine”. He took his family with him (they insisted on that), but apparently his more important fellow-traveler was a legendary Shizuo Tsuji's seminal Japanese cook book: A Simple Art. The trip included the region of Tokyo, then Hokkaido and Sapporo, Kyoto on Honshu, Kobe, Osaka, Fukuoka and Okinawa. He did not only visit the most renowned foodie places in Japan, but also met chefs and artisanal producers of Japanese specialties, tried authentic – often the best authentic Japanese food, the food that is going “much beyond sushi”. In sum, Michael made a thorough investigation of Japanese food, trying to understand the mystery of longevity and the good health condition of older Japanese – in a nation, which according, to many people and the Japanese themselves, is the most obsessed with eating healthy, local and fresh food in the World.

Booth, using a witty language, began “to appreciate Japanese philosophy and the delicate pageantry of its cuisine”. What he realized as the main difference between European and Japanese cooks, was the attitude to food products. While in France, for example, “chefs want to change the ingredients they cook, putting their individual mark on them, in Japan the ingredients are considered a gift from God that should not be altered too much. "In other words, in Japan, chefs work with what God provides, in France the chefs think they are God."

As regards me, I also was always afraid of preparing Japanese food at home. I have never tried to do sushi, thinking that there were a lot of people doing this better than me. I have, however, some books about Japanese cooking. I have never used them in practice. I always thought that it was too mysterious to me, especially as regards the ingredients (despite the fact that here, in Paris, they are quite easily accessible).

If you want to find out:

·         Why customers in food stores in Japan wave their mobile phones to a curious looking bar code;

·         How many restaurants are in Tokyo, what is the best Japanese restaurant, how to get there and who was crying there;

·         What sumo wrestlers eat for lunch to be so fat (and these are not hamburgers);

·         how many food shows are organized in Japan and which American stars visit the most famous food shows;

·         Who invented MSG, is MSG really bad for us and what is the link between MSG and umami;

·         What is the role of bonito fish in Japanese cooking;

·         Why you can eat the whole wasabi root at one shot;

·         What is hanging from the ceiling in Taruichi restaurant, famed for its whale meat dishes;

·         Where one can eat extraordinary ramen soup and fresh, raw crabs – “so sensuous to the point of perversion”;

·         What are the culinary differences between the regions of Japan;

·         What is the most exquisite recipe book and why;

·         How nagashi-somen taste –  wheat noodles which are dropped into fast-flowing mountain rivers and self-served straight from the river;

·         Why the consumption of sake declines in Japan?

·         What are the origins of sushi (you will be surprised);

·         How genuine tofu should taste and why local artisan tofu makers have been going out of business;

·         What is the World’s most fascinating food city (and it is not Paris);

·         Why miso soup should be served at the end of a meal;

·         Whether Kobu cows indeed drink beer, listen to music and have a massage, and why, at least theoretically, the Japanese did not eat meat for ages;

·         Where the World’s greatest organic soy sauce is made and how much costs 10-year-old soya sauce?

·         What are the best Japanese cooking schools and how much time it takes to become a chef in Japan;

·         Where to find the best ramen soup?

·         How does the poisoning fish called “fugu” taste;

·         What are the myths and truths about eternity of the Okinawans,

·         Whether it is possible that Japanese salt lowers blood pressure;

Then just decide to spend 10 Euro and buy Michael’s book. I assure that you will read it in two or three evenings; it is easy to read, witty and funny, and full of reliable information; and despite what was written in the Guardian – that “the extraneous material blurs the book's focus, giving it a casualness which undermines the profundity of Booth's journey. Like good soya sauce, Sushi and Beyond needed a longer distillation period to achieve its true potential” – maybe, yes; but the book is excellent to me.

Right after I finished the book, I felt a bit anxious. I know that there are many restaurants in Paris serving Japanese food (actually around 350). Most of them serve in general sushi, sashimi, yakitori, teriyaki and miso soup. That’s why I went for a walk to the 1^st and 2^nd arrondissement. Do you know the Opera neighborhood in Paris, quite close to the Seine river?

This is where one can find numerous authentic stores with Japanese ingredients imported straight from Japan. There are also restaurants, serving something more than sushi and sashimi. Apparently, a “little Tokyo”, albeit not officially, exists in Paris. Rue St-Anne and rue des Petits Champs are especially “stuffed” with Japanese food.  One will find there tens of restaurants serving for example, variations of ramen, and gyoza – Japanese dumplings.

Basic Japanese ingredients for home cooks may also be found in the Chinese quarter (which is in the 13^th arrondissement), in particular in the huge Tang Frères grocery store, but the Opera neighborhood may be definitely described as a Japanese quarter.

The “Kioko Grocery Store” is located 46 rue des Petits Champs. I have heard that the shop is one of the oldest Japanese food stores in Paris. They sell everything what is needed for basic Japanese cooking, meaning various types of noodles, Japanese soya sauce, sea-weeds, rice, mirin, sake, bonito flakes, wasabi powder, rice and so on. When I visited the shop, about 70% of the customers where Japanese. The staff was nice and helpful; however I was not allowed to take pictures (which I did anyway, but from the outside, through the window). In a small Juji-Ya, rue St-Anne, the Japanese staff was even nicer. I could take pictures, maybe because they do not sell so many products. The largest grocery store with Japanese (and Korean) food products - K-Mart, which opened quite recently, is located 6-8 Rue St-Anne. It is also a bit cheaper than Kioko and Juji-Ya.  Aside from products such as various types of rice, noodles, sauce soya, rice vinegars, mirin, sakes, beers, dried fish, you will find there a large selection of vegetables and fruits, as well as a counter with freshly cut fresh fish and thin slices of meat. The choice of fresh miso, tofu, shizo leaves and sesame, various types of Japanese and Korean mushrooms is large.  The store offers a wide range of frozen foods, like for example,  green soya beans or gyoza – Japanese dumplings, Japanese caviar, korokke (Japanese croquets). Additionally, there is a restaurant serving hot dishes. 

Grocery stores are one thing. There also is a wide range of tiny Japanese restaurants, serving various foods other than sushi. A lot of these places are packed during lunch time, as they offer nutritious and simple food for reasonable prices.

I recommend visiting, for example, “Higuma” located rue St-Anne. Be careful, however, not to go there at lunch time as the restaurant is awfully packed and that you probably will have to spend 15 minutes (or even more) waiting outside. Once you get there, you can enjoy excellent bowls of burning hot noodles, ramen, gyoza and many other dishes. I met there a very nice Parisian, Thierry, who apparently comes here for lunch nearly every day; he was familiar with waiters and cooks and knew the menu by heart. The interior design is simple but there is a one appealing thing: an open kitchen with counter seats. Fortunately, I was seated with Thierry at such a counter (as we came for lunch alone), so I could enjoy a direct view of chefs cooking ramen soup, Yakisoba, rice, gyoza and so on. The food is not pretentious and is served at very reasonable prices (between 5 and 10 euro). If you do not find any place there, it is not a problem: there are other tiny restaurants, in neighboring buildings, which are also packed.

About Parisian Swimming Pools and One Beef Which “Likes to Swim in White Wine”

Firstly I would like to inform Polish speaking readers that, from now on, I will publish, in every new post, a Polish version of each recipe, however, I cannot start working on a full Polish version of the blog for the moment and I hope that you will forgive me for that.

Do polskich czytelników: od dzisiaj w każdym poście, będę umieszczać również przepis w języku polskim. Niestety nadal nie jestem w stanie uruchomić polskiej wersji bloga i mam nadzieję, że mi to wybaczycie.

Well, I have to complain a bit today. I love to swim. This is the only sport that I like and that I practice frequently.  Every time I am back in Paris I am exposed to a danger: swimming in public pools in Paris is a risky activity. As I cannot afford to belong to a private club, I am doomed to use those pools maintained by local authorities. There are three public pools in my neighborhood. Two of them are so hopeless that I resigned using them after one visit. The third one, under the Montparnasse Tower, is acceptable, although far, far away from being ideal. First thing – one cannot be sure whether the pool is open or closed. The opening hours for the public are displayed on their web page but in last two weeks, I kissed the locked door three times when I arrived there. For example, the pool was closed at 4 p.m. instead of 22 p.m. due to “the risk of snow”, as they said. It was not snowing, but just raining, but “the risk” was apparently high enough for the staff to just decide to close the establishment. Well, once you are lucky enough to enter the pool, there are some “surprises” waiting. Firstly, it is not very clean there. Actually, I could hardly see anyone wiping the floors there. Finding water and hair in cabins is the less shocking stuff one might experience. I like French for the fact that they are not a prudish nation in general. But why their non-prudish mentality must be shown in a situation where both men and women have no other choice but to use common showers? The pool is extremely crowded. Rough behavior, kicks and dangerous racing between people is what you can expect there. But still, I continue to go there three to four times per week.

Writing about swimming reminds me of one dish that we recently cooked - meaning beef “swimming” in huge amounts of white wine and veal stock. The recipe comes from Gerard Depardieu, who is not only famous for being an excellent actor, but also for his love for food and wine as well as for his hot-blooded temperament. Some time ago, for example, I read about his latest excesses in Paris: he bumped a car, which was allegedly parked on “his” parking place, rue de Cherche-Midi, where he bought a building, currently under renovation, which will be dedicated, in a close future, to young artists. I decided to go for the recipe because of the white wine, which is quite unique, as beef is usually cooked in red wine.

A few years ago Depardieu published in France his own cookbook titled “Ma Cuisine”. The book is now available on Amazon only; I do not have it at home. However, I found the Depardieu’s recipe in Michael Booth’s book, which I made a review of a few months ago. I do not know whether Michael made any changes to the original Depardieu’s recipe. I was tempted to make the dish a long time, but did not find any occasion - as you might remember, I was so busy lately that I was eating simple stuff. The right time came for the dish two weeks ago, when my husband and I were having a hard time to invent a menu for Christmas lunch, for our family. You should have seen his face (my husband’s of course), when I showed him the recipe: “I do not like this recipe”; “it is not appropriate to cook rump for four hours”; “it will not work”, “it is not possible to cook the meat without lifting the lid because you cannot see what’s going inside of the pan” and so on, and so on. 

Finally, I convinced him. That was a good decision - the meat was excellent. A few remarks: we cooked the meat a bit shorter (for around 3 h 15 minutes) but I agree that if cooked for four hours, it would have been be even greater. Contrary to what is indicated in the recipe, I lifted the lid two or three times to check whether the meat was covered with juices. We did not use rump, but a piece form the shoulder (called macreuse) which is a bit cheaper and very suitable for braising; further, we used only one type of bacon (we could not find the bacon with rind, as advised in the recipe). And yet, on the second day, we reduced the sauce a bit more, because in our opinion it was a bit too liquid, which is a matter of individual taste really. The meat was pretty delicious when we served it to the family, but I have to admit that it was better on the next day, and even on the third day (we had a lot of leftovers). We served it with boiled potatoes, cut into cubes, with butter, a bit of olive oil, fresh thyme, lemon juice, salt and pepper.

Here’s the recipe according to Michael’s book. The picture, however, is not great. I made it on the fourth day, when I had two pieces of meat left. It should not discourage you. Bon appétit! Que c’est bon!

Gerard Depardieu’s Beef in White Wine Sauce

Ingredients (according to Michael: serves 4; in my opinion it will serve 6 quite hungry people)

250 g streaky smoked bacon

1 kg beef, rump or shoulder

60 ml brandy

4 small carrots

4 shallots

2 garlic cloves

Half a calf’s foot, cut into slices by your butcher

1 onion, peeled and studded with 2-3 cloves

Bouquet garni (thyme, laurel – preferably fresh)

Salt and freshly ground black pepper

400 ml dry white wine

Freshly ground nutmeg (according to taste)

500 ml veal stock

A bunch of parsley

1 Cut the fatty bacon into strips and briefly freeze. Using a sharp knife, make holes in the beef and insert the bacon strips into them (you will not use the whole bacon; use the rest according to the recipe). Place the meat in a bowl and pour over the brandy, then cover and leave to marinate in the refrigerator for about two hours, turning frequently (well I did not do that, because I left the meat in the fridge overnight).

2 Cut the rind from streaky bacon and set aside. Finely dice the bacon, peel and slice the carrots and shallots. Peel and finely chop the garlic.

3 Brown the diced bacon in a large frying pan until crispy, without using additional fat (but be careful not to burn it). Remove the beef from the marinade, pat dry and add to the bacon with the calf’s foot. Brown the meat well on all sides. Remove the pan from the heat and remove the contents of the pan.

4 Place the carrots at the base of the pan. Return the diced bacon, beef and calf’s foot to the pan, then add the shallots, garlic, onion studded with the cloves and the bouquet garni. Season with salt (but not too much), pepper and a pinch of nutmeg. Pour over the wine and veal stock, then cover and simmer gently for four hours. Do not lift the lid during cooking (I did few times and nothing wrong happened).

5 Wash the parsley and shake dry, remove the leaves and chop finely. Before serving, remove the onion studded with cloves and the bouquet garni from the sauce, then take the beef and the slices of calf’s foot in slices. Arrange both kinds of meat (to be frank, we threw away the pieces of calf’s foot as they did not have meat) with the vegetables on a warmed serving dish and sprinkle them with the parsley. Skim any fat from the sauce, using a slotted spoon or a chinois and other remaining, then either pour over the meat or serve separately.

We served it with boiled potatoes, cut into cubes, mixed with fresh thyme, butter, a bit of olive oil, salt, pepper and lemon juice.

Polish version

Wołowina duszona w białym winie według Gerarda Depardieu

Przepis Gerarda Depardieu, autora książki „Ma cuisine”, opublikowanej kilka lat temu, pochodzi książki z Micheala Booth’a, o której pisałam kilka miesięcy temu. Do sporządzenia dania potrzebny jest fond de veau (veal stock) (przepis w języku polskim zamieszczam poniżej)

Składniki (według Michaela – 4 porcje; według mnie – 6 porcji dla średnio głodnych osobników)

250 g wędzonego boczku

1 kg wołowiny (rumsztyk, łopatka) lub inna część, nadająca się do  duszenia

60 ml brandy,

4 małe marchewki

4 szalotki

2 ząbki czosnku

½ ratki cielęcej (w kawałkach)

1 cebula, obrana naszpikowana paroma goździkami

Bouquet garni (tymianek, liść laurowy – w miarę możliwości świeże)

Sól i świeżo zmielony czarny pieprz

400 ml wytrawnego, białego wina

Świeżo starta gałka muszkatołowa (według gustu)

500 ml veal stock – skoncentrowanego bulionu z kości cielęcych przepis poniżej)

Pęczek natki pietruszki

1 Pokrój boczek w cienkie słupki i włóż na kilkanaście minut do zamrażalnika, aby stężał. Ostrym nożem ponacinaj mięso i naszpikuj je słupkami boczku. Włóż mięso do miski i polej brandy, następnie umieść w lodówce na dwie godziny, aby się zamarynowało. Mięso  powinno się dość często obracać, ale ja je zostawiłam po prostu na noc w lodówce.

2 Obierz marchewki i szalotki, a następnie pokrój je w plasterki. Obierz czosnek i drobno go posiekaj.

3 Na patelni zezłoć pozostały boczek (nie dodawaj innego tłuszczu, ale uważaj, aby boczek się nie przypalił). Wyjmij mięso z marynaty, osusz, włóż na patelnię (lepsza jest patelnia nie z teflonu lub rondel o grubym dnie) razem z kawałkami ratki i obsmaż ze wszystkich stron na dużym ogniu. Zdejmij patelnię z ognia.

4 Ułóż marchewkę na dnie sporego garnka. Dodaj boczek, mięso oraz kawałki ratki, a następnie szalotki, czosnek oraz cebulę i bouquet garni. Przypraw solą (umiarkowanie), pieprzem oraz szczyptą gałki muszkatołowej. Wlej wino i bulion cielęcy, a następnie duś na wolnym ogniu pod przykryciem przez cztery godziny. Zgodnie z przepisem w czasie gotowania nie powinno unosić się pokrywki, ale ponieważ robiłam to danie po raz pierwszy, musiałam sprawdzić, czy wszystko jest w porządku i parę razy odkryłam mięso.

5 Umyj natkę pietruszki, osusz i posiekaj drobno listki, następnie przełóż mięso i kawałki ratki (ja wyrzuciłam ratki – nie zawierały mięsa) oraz warzywa na ciepły półmisek. Odcedź sos (łyżką cedzakową lub na sitku o małych oczkach, np chinois)  z nadmiaru tłuszczu i innych pozostałości i następnie polej nim mięso lub przelej do sosjerki.

Danie to serwowaliśmy z gotowanymi ziemniakami, pokrojonymi w kostkę, wymieszanymi ze świeżym tymiankiem, masłem, odrobiną oliwy, solą, pieprzem i sokiem z cytryny.

Oryginalny przepis został odrobinę zmodyfikowany: mięso duszone było  nieco krócej (około 3 godzin i 15 minut), lecz zgadzam się, że smakowałoby jeszcze lepiej, gdyby było duszone 4 godziny, jak wskazuję w przepisie. W przeciwieństwie do wskazówki w przepisie, kilka razy zdarzyło mi się unieść na chwilę pokrywkę aby sprawdzić, czy mięso jest równomiernie pokryte sosem. Na drugi dzień zredukowaliśmy sos (naszym zdaniem był zbyt płynny), choć to akurat jest kwestią gustu. Wołowina smakowała wyśmienicie, jednak była jeszcze lepsza następnego dnia, jak również na trzeci dzień (nie daliśmy rady zjeść wszystkiego w Święta).  Zdjęcie nie jest rewelacyjne, ale robiłam je cztery dni później, kiedy zostały mi dwa kawałki mięsa. Nie powinniście się tym zrażać. Bon apetit !

Veal stock (fond de veau) – zredukowany bulion z kości cielęcych – krok po kroku (zdjęcia znajdziecie tutaj)

We wrześniu prezentowałam na blogu przepis na skoncetrowany bulion z kości cielęcych – zwany „fond de veau” lub „veal stock”, który każdy mięsożerca może zrobić w domu. Zredukowane buliony są podstawą klasycznej francuskiej Haute Cuisine. Dosłowne tłumaczenie słowa “fond: oznacza “podstawę”, “bazę”. Konkretnie – bazę do sosów. Tym, którzy mają dostęp do kości cielęcych, szczerze polecam ten przepis i parugodzinną mękę -  domowy koncentrat nie jest trudny, jest tylko czasochłonny. Plusem jest to, że koncentrat pokrojony w kostki mozna mrozić.  Sam bulion nie ma smaku – natomiast jego dodanie do sosów zdecydowanie podnosi ich walory smakowe. Przepisów na veal stock są tysiące - ja prezentuję przepis mojego męża na klasyczny bulion, bez dodatku tymianku, czy grzybów. W braku kości cielęcych można je zastąpic koścmi wołowymi, ale koncentrat nie będzie tej samej jakości – kości wołowe zawierają mniej subtancji kleistych.

Składniki:

ok 3 kg swieżych kości cielęcych dobrej jakości, porąbanych na mniejsze kawałki, przepłukanych pod strumieniem zimnej wody i osuszonych

4 duże cebule, umyte i osuszone, ale nieobrane; przekrojone na połówki

2 małe puszki koncentratu pomidorowego

2-3 łodygi selera naciowego, umyte i pokrojone w plasterki

3 marchewki, umyte i pokrojone w plasterki

1 duża patelnia o grubym dnie (lub prostokątna blacha o wysokich brzegach)

1 garnek (ok 10 l objętjości – najlepszy jest wąski, lecz dość wysoki garnek)

1 durszlak

1 sitko o bardzo drobnych oczkach (najlepsze chinois, ew gaza)

1. Rozgrzej piekarnik do 220° Celsjusza. Ułóż kości na nieteflonowej patelni lub blasze o podwyższonych brzegach. Włóż kości do piekarnika i opekaj je przez około do półtorej godziny. W czasie pieczenia trzeba uważać, aby kości opiekły się równiemierne ze wszystkich stron, ale nie przypaliły. Dlatego sporadycznie trzeba wyjąć blachę z piekarnika i je obrócić.

2.Gdy kości się zezłocą (po około godzinie), ułóż na wierzchu cebule i piecz wszystko jeszcze około 15 – 20 minut (uważaj, aby cebula i kości się nie przypaliły).W międzyczasie do przygotowanego wcześniej garnka, w którym bulion będzie się gotował, włóż marchewki i kawałki selera.

3. Wyjmij blachę z piekarnika. Włóże cebule i kości do garnka i dodaj koncentrat pomidorowy. Uwaga: podczas pieczenia z kości wytapia się tłuszcz – trzeba go odcedzić najdokładniej jak się da uważając, aby nie wyrzucić cennych skarmelizowanych kawałeczków, które zebrały się na dnie blachy lub patelni. Następnie przystąp do deglazowania: wlej odrobinę wody na dno blachy, następnie na dużym ogniu zeskrob wszystkie pozostałości drewnianą szpatułką. Wlej tę miksturę do garnka z koścmi i warzywami.

4. Nalej wody do garnka (kości powinny być przykryte na około 5 cm – lepiej używać wyższego, lecz węższego garnka) i zagotuj. Następnie zredukuj ogień do minimum i gotuj około 5-6 godzin, tak aby kości oddały cały smak. Sporadycznie wybieraj łyżką cedzakową nieczystościo zbierające się na powierchni (głównie tłuszcz).

5. Używając łyżki cedzakowej, odcedź bullion na durszlaku. Wyrzuć kości, warzywa i wszystkie pozostałości. Następnie, używając sitka o drobnych oczkach (najlepiej chinois) lub gazy, odcedź bulion po raz drugi, aby pozbyć się wszelkich nieczystości. Bulion jest gotowy do użycia. Powinien mieć brązowawo – złoty kolor, coś pomiędzy czekoladą mleczną a karmelem. Na tym etapie możesz przelać bulion do małych plastikowych pojemników i zamrozić go na później.

Możeśz też zredukować bulion jeszcze bardziej, aż powstanie koncentrat zwany demi-glace (instrukcja poniżej) . Wiem, że sosy na bazie demi-glace nie są specjalnie dietetyczne, ale też nie jadamy ich w naszym domu codziennie, a raczej od święta.

6. Jeżeli chcesz zrobić demi-glace, działaj następująco: wlej bulion do mniejszego garnka i zagotuj. Następnie zmniejsz gaz do minimum i redukuj na takim wolnym ogniu około godziny – czas redukcji zależy naprawdę od gęstości bulionu – niekiedy wystarczy godzina, niekiedy trzeba redukować nieco dłużej. Okazjonalnie wybieraj łyżką tworzącą się na powierzchni pianę. Demi-glace jest gotowy, gdy zgęstnieje. Najlepiej przelać odrobinę do kubka, włożyć do lodówki i sprawdzić, czy tężeje. Jeżeli tak, jest to znak, że koncentrat jest gotowy. Demi-glace można przelać do małych, plastikowych kontererków i zamrozić.

Na koniec jeszcze parę wskazówek:

Używaj tylko kości dobrej jakości (im świeższe, tym lepsze). Używaj super świeżych warzyw (mieszanka marchewek, cebul, selera naciowego, czasami również czosnku i szalote. Mirepoix nie powinno zdominować smaku bulionu, tak więc nie dawaj zbyt dużo warzyw (maksymalnie 20 procent w stosunku do wagi kości). Można dodać bouqet garni (świeży tymianek i liście laurowe, czasami z natką pietruszki). Do bulionu nie dodaje się w trakcie gotowania soli ani pieprzu, z uwagi na to, że stanowii podstawę do innych sosów, które będą potem redukowane i przyprawiane (ryzykujesz, że po redukcji bullion będzie za słony). Ważne jest gotowanie bulionu na wolnym ogniu minimum kilka godzin - zbyt krótki czas gotowania sprawi, że będzie wodnisty i bez smaku; natomiast przegotowany bulion stanie się gorzkawy. Nie używaj teflonowych garnków i patelni do pieczenia kości – najlepsza, w przypadku braku specjalnej patelni, będzie blacha o podwyższonych brzegach.

Kulinarny spacer po okolicach Saint-Germain-des-Prés

Dzisiaj zapraszam do lektury mojego artykułu w języku polskim, który został publikowany na vinisfera. pl - portalu o winie i kulinariach. Artykuł inspirowany jest postem, opublikowanym w czerwcu na moim blogu w j. angielskim.  Możecie go znaleźć tutaj. 

A już w najbliższych dniach o "wołowinie, która lubi pływać w białym winie".

Today, I invite Polish – speaking readers to discover my article published in Polish language on vinisfera.pl –  a portal designated to wine and food. You can find it here. The article has been inspired by my post published last June on this blog.  And, in coming days, you will be able to read about "the beef, which likes to swim in white wine".